Vanwege de eenvoud van de taal in de boekjes hebben Jip en Janneke hun naam gegeven aan eenvoudig taalgebruik in het algemeen: jip-en-janneketaal is bij overheid en bedrijfsleven sinds de jaren negentig een symbool voor heldere, makkelijke taal. Jip en Janneke spelen samen Met het verschijnen van het laatste verhaaltje in 1957 was de geschiedenis van Jip en Janneke niet ten einde. In de jaren zeventig voorzag Fiep Westendorp voor het tijdschrift Bobo alle verhaaltjes van nieuwe tekeningen. Hoewel het hier kleurenillustraties betrof, bleven Jip en Janneke zelf zwart-witfiguurtjes, waardoor het oorspronkelijke karakter van de plaatjes gehandhaafd bleef. In the 1960s, Schmidt wrote one of the most popular Dutch television series of all time, Ja zuster, nee zuster [2] (English: Yes Nurse! No Nurse!), later the inspiration for the 2002 film of the same name. De verhaaltjes werden geïllustreerd door een andere vaste Paroolmedewerkster, Fiep Westendorp, die ook veel andere verhalen van Annie M.G. Schmidt van illustraties heeft voorzien.

In de slaapkamer staat een tafeltje. Dat tafeltje is van Jannekes moeder. En op dat tafeltje staat een flesje. Dat flesje is ook van Jannekes moeder. Er zit iets in en het is rood. Persoonlijk

Maak het persoonlijk

Kunnen ambtenaren ook op dit vlak iets leren van Annie M.G. Schmidt? Het is natuurlijk onmogelijk om van schrijvers van beleidsstukken te eisen dat ze alleen nog maar schrijven over de burger in huis-tuin-en-keukenomgeving. Wél kan zo’n schrijver kiezen voor formuleringen in de tegenwoordige tijd, die er eveneens toe bijdragen dat de afstand tussen tekst en lezer relatief klein wordt. In de Jip-en-Janneke- verhalen komt vooral de onvoltooid tegenwoordige tijd (o.t.t., als in “Janneke gilt”) vaak voor: 91% van de zinnen met een werkwoord staat in de o.t.t. Andere werkwoordstijden hebben meestal een speciale functie. Zo komt de verleden tijd niet alleen voor in gebeurtenissen uit of conclusies over het verleden (“Het was fijn in de dierentuin”), maar ook heel specifiek wanneer de rollen verdeeld worden tijdens het spelen. De verleden tijd creëert de fantasiewereld waarin Jip en Janneke van alles en nog wat beleven. Fragment 4 (uit ‘De koning en de koningin’) en 5 (uit ‘Poppejans is zoek’) illustreren dit mooi. Voy en seguida, ― dice el médico. Y ya está allí. Lleva un abrigo que arrastra por el suelo y el sombrero le cae hasta la nariz y esgrime una cuchara de palo.

And so it happened. Jip and Janneke played together. One day in Jip's garden. The other day in Janneke's garden. And they played house. In 2002 kreeg jip-en-janneketaal een bredere betekenis. Toenmalig VVD-partijvoorzitter Bas Eenhoorn begon de term te hanteren als omschrijving van ‘begrijpelijke taal in de politiek’ (zie ook het kader). Sindsdien wordt er nóg algemener mee verwezen naar begrijpelijke taal van volwassenen, zowel binnen als buiten de politiek, en zowel in positieve als in negatieve zin. Korte zinnen?In childlike terms” vind ik niet kloppen. “Childlike” betekent ook “onvolwassen” of “naief” en daar gaat het bij Jip-en-Janneke taal niet om.

Ik kom al, zegt de dokter. En daar is hij. Zijn jas sleept over de vloer en zijn hoed staat op zijn neus en hij heeft een houten lepel in de hand. De korte verhaaltjes gaan over het alledaagse maar o zo avontuurlijke leven van de kleuters Jip en Janneke. Zo direct, zo grappig en zo helder dat het jonge kinderen meteen aanspreekt en boeit. Bueno', dijo el padre de Yip, 'ahora tienes una vecina. Pero primero tienes que salir como es debido por la puerta de nuestra casa y luego entrar por la puerta de Yánneke. Entonces podréis jugar juntos'. Y así fue. Yip y Yánneke jugaron juntos. Un día en el jardín de Yip y al otro en el jardín de Yánneke. Y jugaron a los papás y las mamás.En hij stak eerst zijn hoofd door het gat. En toen zijn ene arm. En toen zijn andere arm. En toen zat hij vast. En Janneke trok aan zijn ene arm. En toen aan zijn andere arm. Maar het hielp niet. Jip zat vast. En Jip huilde. En hij gilde. Daar kwam Jips vader aangelopen in het ene tuintje. En Jannekes vader kwam aanlopen in het andere tuintje. En samen hielpen zij Jip weer ter ug. Veamos, veamos, ― dice el médico―, voy a examinarla un momento. ―Y le da a Marimuñeca un golpe en la cabeza con la cuchara.

a b Janssen, Hein (2003-09-05). "Van Eyle is als Annie niet gewoon goed, maar magistraal". de Volkskrant . Retrieved 2009-07-10. Daar komt Jannekes moeder binnen en zegt: Kijk, een dokter en een mamma, die het kind uit elkaar trekken. Dat heb ik nog nooit gez ien, nog nooit. And it worked! We're let into these kids' world of believable make believe, and that's the beauty of it: Delivering the magic of the ordinary, the wonder of the world around a 4-year old, when uncles with beards are scary and cool, aunties with cars (hey, this is Holland in the '70s) are even cooler and chocolate bars, oh chocolate bars!

Navigatiemenu

Voor haar werk kreeg ze veel waardering. In 1965 ontving zij als eerste de Staatsprijs voor kinder- en jeugdliteratuur (nu de Theo Thijssenprijs). En voor haar hele oeuvre kreeg ze in 1987 de Constantijn Huygensprijs. Maar het mooiste was toch toen zij in 1988 uit handen van Astrid Lindgren de hoogste internationale prijs kreeg die er voor kinderboeken bestaat: de Hans Christian Andersenprijs. Dat de gemiddelde zinslengte in Jip-en- Janneke-verhalen zo gering is, komt overigens mede door het grote aantal elliptische of onvolledige zinnen. Bij een elliptische zin worden één of meerdere woorden weggelaten die de lezer er zelf eenvoudig bij kan denken. Zo is de tweede zin in fragment 1 hieronder gemakkelijk aan te vullen tot “En ik ga haar koek brengen.” Schmidt zet elliptische zinnen in om nieuwe informatie niet in één grote hoeveelheid te geven, maar deze op te knippen in hapklare, makkelijker te verwerken brokken. Een typerend voorbeeld komt uit het verhaal ‘Paashaas’. Hierin gebruikt Schmidt drie zinnen (zie 2), terwijl ze dezelfde informatie ook in één zin had kunnen weergeven ( 3). I can't say that I precisely remember any of these short stories -- think authentically silly, brilliant two-minute fiction about two little 4/5-year-old buddies, sometimes laugh-out-loud funny (even if you have no voice) and sometimes downright poignant, each one so good you can't help but want to read the next one for another hit of the magic. It's still true,' Jip says. 'And there are people inside. And the pilot sits at the front. Shall we play aeroplanes?' Os voy a dar una taza de leche con chocolate y un biscote’, dice la madre de verdad, ‘y lo que tenéis que hacer es meter a Marimuñeca en la cama, y así se pondrá buena ella solita’.